Leven als een Indiase-Westerling

17 oktober 2019 - Khajuraho, India

Volgende week pakken we onze spullen en gaan we op avontuur, doodgewone backpackers zijn we dan. Zoals er zoveel rondhoppen in India. Eigenlijk vind ik dat niks. Zo’n toerist zijn in een ander land. Ik wil opgaan in het land, meedoen met het land, doen zoals de mensen (en dan stiekem toch ook wel met wat Westerse momentjes af en toe: zoals altijd een warme douche kunnen nemen en af en toe patat eten..).

Toen ik bedacht om weer naar India te gaan, keer ik regelmatig de vraag: ‘Wil je niet eens naar een ander land? Iets nieuws zien?’ (oké, hiervoor kreeg ik natuurlijk de vraag ‘is dat wel veilig in je eentje naar India?’). Maar, iets nieuws zien, een ander land. Ja, soms denk ik wel ‘hoezo ben ik weer in India en voornamelijk, hoezo ben ik weer op dezelfde plek?’. Zoveel heb ik namelijk nog niet gezien in dit gigantische land.

Inmiddels heb ik door waarom ik weer terug ben in dit land en op deze plek. Hier kan ik mij onderdompelen in de cultuur, het dagelijkse leven, het eten, de taal, de mensen. Hier kan ik leven als een Indiase-Westerling. Hier voel ik mij geen toerist. De verkopers spreken me niet eens meer aan, omdat ze me al zo vaak hebben gezien. Daarnaast heb ik natuurlijk gewoonweg last van een grenzeloze verliefdheid.. wat toch de grootste reden is dat ik hier ben.

Maar, hoe ziet een gemiddelde dag er dan uit als je leeft als zo’n Indiase-Westerling. Zo’n persoon die flink meedoet met het leven van de locals, maar overduidelijk geen local is.

Wel, men staat hier vroeg op, want dan is het nog lekker koel. Zodoende sta ik ook maar rond zes uur/half zeven op.  De dag begint voor mij dan met yoga, wandelen of een online sportlesje. Dat is toch wel een Westers element, de meeste vrouwen hier vinden hun lichaamsbeweging in het schoonmaken en het koken waarmee de dag begint. Vervolgens heb ik de luxe dat Tahir (mijn grenzeloze verliefdheid. Die overigens ook wel Kovu wordt genoemd, omdat hij iets weg heeft van het leeuwtje Kovu uit ‘The Lion King 2’.) ontbijt voor ons gaat halen, dat bestaat uit chai (melkthee met lekker veel suiker en gember), yoghurt met fruit of poha (zie die foto met de gele rijstvlokken).

Overigens heb ik foto’s geplaatst die in beeld brengen hoe een gemiddelde dag hier eruit ziet.

Ik gedraag me wel een beetje als een Indiase vrouw, aangezien ik mijn eigen hotelkamer schoonmaak en de was doe met de hand. Behalve dat, gedraag ik me ook nog wel flink als een Westerse vrouw. Ik heb namelijk een fiets gekocht, yes! Zo kan ik mooi op avontuur.

Nouja, wat doe ik dan verder op de dag.. Regelmatig mag ik komen lunchen bij de familie van Tahir, waar ze speciaal voor mij niet zulk scherp eten maken. Hm ja, ook dat maakt me nog typisch Westers, of eigenlijk een typische Nederlandse aardappeleter. Wel kan ik hartstikke goed met mijn handen eten.

Nu ik dit zo beschrijf, ben ik toch vooral een Westerling, die een poging doet om een beetje het Indiase leven te leven. Maar hé, ik doe mijn best. Ik kan namelijk al lezen in Hindi! Wat ik lees, nog weinig idee. Maar het lezen en schrijven begint zich echt te ontwikkelen. Met een beetje goed studeren, kan ik na drie maanden ook wel een leuk gesprekje voeren. Ik oefen al veel met Tahir’s familie (die geen Engels spreken) en andere mensen op straat.

Genoeg geschreven. Ik heb het mooi hier en ik geniet. Al, zijn er twee Westerse ideeën die ik echt nog wil leren loslaten. Het begrip van tijd en het gevoel van nut. Tijd: als iemand zegt ‘ik ben in 5 minuten’ terug dan betekent dat telkens weer dat je minstens 30 minuten aan het wachten bent. Ik trek dat slecht. Nut: ik geniet optimaal, maar ik heb ook steeds het gevoel dat ik meer moet doen. Want, tja, zoveel doe je hier op een dag nou ook weer niet. En dat hoeft ook niet. Dat wil ik graag leren waarderen.

Tot zover. Bedankt weer voor het lezen!

Liefs, Madelon

Foto’s